Porto - Demo Blog 5

"Ego"; it is a concept that has been discussed from past to present and became a concept with Descartes in the 17th century, and is called "epimelesthaisautou", that is, "taking care of yourself", "taking care of yourself" in Greek. Today, the philosophy of the “ego/self refers to the philosophical views that center the self and think reflexively on the "me". The concept is effective in literature as well as philosophy. This effect can be seen when looking at Turkish poetry. On the other hand, this effect is negligible in Classical Turkish poetry; because the artist is not a subject. Before the artist, there is an understanding of art determined by tradition and tradition. Therefore, it is not possible to talk about an ego/self-consciousness in the poet of this period. Seeing the individual and his psychology in poetry begins with Tanzimat poetry. The poets of this period reflect their personal feelings and thoughts to their works. “Ego” takes the place of we in classical poetry. In this period, a strong self-consciousness can be seen in Abdülhak Hamit Tarhan and in Tevfik Fikret from the next generation. The modern self seen with Tanzimat poetry; states such as death, freedom, existential anxiety and loneliness are also seen in the poetry of the Republic. From Orhan Veli to Necip Fazıl, Edip Cansever, İlhan Berk, etc. many self-conscious poets, from II. Yeni to İsmet Özel and the poets of the 80's generation, have thought about this issue or have written poems. The emphasis of "ego" makes itself felt strongly in Hüseyin Atlansoy's poetry. His poetry almost revolves around "ego". This is embodied by the poet's describing herself directly or indirectly pointing to her ego through images. "Ego" is an important clue in analyzing his poetry. In Atlansoy, “ego” appears sometimes as a child, sometimes as a teenager who has just stepped into puberty, sometimes as a sick teenager, sometimes as a lonely voice, and sometimes as a voice that defies oppression.

Ego/Self Philosophy, Self Consciousness, Poetry, Hüseyin Atlansoy

“Ben”; geçmişten günümüze üzerinde tartışılan ve 17.yüzyılda Descartes ile bir kavram hâline gelen, Yunancada "epimelesthaisautou", yani "kendine dikkat etmek", "kendinle ilgilenmek", olarak adlandırılan bir kavramdır. Günümüzde ise ben/kendilik felsefesi, “ben”i merkeze alan ve “ben” üzerinde refleksiyonel düşünen felsefi görüşleri ifade eder. Kavram felsefesinin yanı sıra edebiyatta da etkili olur. Türk şiirine bakıldığında bu etki görülür. Buna mukabil Klasik Türk şiirinde bu etki yok denecek kadar azdır; çünkü sanatçı bir özne değildir. Sanatçıdan önce gelenek, geleneğin belirlediği bir sanat anlayışı vardır. Dolayısıyla bu dönem şairinde bir ben/kendilik bilincinden söz etmek mümkün değildir. Şiirde birey ve psikolojisinin görülmesi Tanzimat şiiriyle başlar. Bu dönem şairleri eserlerine şahsi duyuş ve düşünüşlerini yansıtırlar. Klasik şiirdeki biz’in yerini “ben” alır. Bu dönemde Abdülhak Hamit Tarhan’da, sonraki kuşaktan Tevfik Fikret’te güçlü bir “ben bilinci” görülür. İşaretleri; Tanzimat şiiriyle görülmeye başlanan modern “ben”in ölüm, özgürlük isteği, varoluş kaygısı, yalnızlık gibi halleri Cumhuriyet şiirinde de sıklıkla görülür. Orhan Veli’den Necip Fazıl’a, Edip Cansever, İlhan Berk gibi II. Yeni şairlerinden İsmet Özel’e ve 80 kuşağı şairlerine kadar pek çok şair ben bilinciyle hareket ederek bu mesele üzerine kafa yormuş veya şiir kaleme almıştır. “Ben” vurgusu Hüseyin Atlansoy şiirinde de kendisini güçlü bir şekilde hissettirir. Onun şiiri neredeyse “ben” etrafında döner. Bu, şairin doğrudan kendisini anlatmasıyla veya dolaylı olarak imgeler üzerinden ben’ine işaret etmesiyle somutlaşır. Atlansoy’un şiirini çözümlemede “ben” önemli bir ipucudur. Şairde “ben” bazen bir çocuk, bazen ergenliğe yeni adım atmış bir genç, bazen hasta bir genç, bazen bir yalnız, bazen de zulme meydan okuyan bir ses olarak belirir.

Ben/Kendilik Felsefesi, Ben Bilinci, Şiir, Hüseyin Atlansoy